Via een stoffig landweggetje in voormalig Duits grensgebied
bereikten we zaterdag rond 17.00 u. een camping aan een meer. De twee
baliedames, de een Nederlands en de ander Diuits sprekend, wezen ons door naar
de tentzone, maar konden verder niets: computerstoring. Zelfs gepast geld kon
men niet aannemen, want het diende geadministreerd te worden. Hoe behulpzaam
zou een simpel potloodje in deze tijd zijn…
Wel konden we voor de tent op snel 5G internet het journaal
kijken.
Het tentenveld toonde bewoners van heel verschillende
pluimage waaronder een aantal kinderen.
Ik dook al tussen de vette lappen rond 21.00 u. en Annelies
volgde een uur later. Het onvermoeibare Duitse grut schopte intussen, voorzien van bijna professionele kreten,
een bal heen en weer. Steeds dichter bij kwam het spektakel en het kon niet
uitblljven: bal tegen onze tent. Annelies slaakte een kreet, waarop een
bescheiden “Entschuldigung” klonk. Het dilemma van “kinderen moeten toch ook
kunnen spelen” samen met het feit dat de duisternis zijn intrede zou doen, won het van onze drang om de koters vermanend
toe te spreken. Gelukkig verzwikte rond 22.30 u. er eentje zijn enkel. Einde
voetbal. Begin nachtrust.
Gelukkig werkte de magneetkaart van de poort de volgende morgen wel. Een nieuwe fietsdag kon beginnen.
