dinsdag 8 augustus 2017

Terreur

Alhoewel ik moet toegeven dat we af en toe, heel opportunistisch gebruik maken van de free-wifi, heb ik, zoals velen, een gruwelijke hekel aan de reclame van de schreeuwlelijk MacDonald.
In ieder land bralt de M van deze vreetketen bij ieder stadje van enige importantie je tegemoet vanaf een hoge paal met de golden arch...
De grote, gele M...

Je kunt er niet omheen en dat blijkt tevens de kracht.
In de bermen spotten we regelmatig de grote Macbekers met overmaats rietje.
Weggeworpen genoegens uit de MacDrive.
Ergerlijk zwerfafval.
Wat me echter opvalt, is dat iedere  kartonnen beker in de berm, ook al ìs die nìet van de Mac, me aan MacDonalds doet denken.
Dit doet reclame dus met me: ik wìl er niet aan denken, maar alles wat naar de Mac ruikt, roept het in me op.
Hoe kom ik daar van af: Deze terreur van reclame?