Langs de Main werden we tijdens de maaltijd, die we altijd nuttigen op de lage zitstoeltjes, plotseling omsingeld door een zwerm eendjes. Ze wisten, kennelijk getraind door voerende gasten, precies waar ze wezen moesten. Schnabbelend en sabbelend aan ieder vreemd dingetje in het gras, kontwiegelden de snuitertjes langs onze benen op zoek naar van het bord gevallen restjes.
Moeder eend, ook wel wat gewend, volgde haar kroost echter met de nodige zorg. De pubertjes hadden geen idee van een broodje Pekingeend...
Gisteren ontdekten we een konijn dat zijn hol precies tegen een elektriciteitshuisje had gegraven. Het bleken herstelwerkzaamheden, want het beest kwam steeds bergen zand achteruit werpend naar boven. Het zanderige koppie met strak-verticale oortjes draaide vervolgens als een vuurtoren in het rond om te kijken of de kust wel veilig bleef tijdens de ondergrondse restauratie.
Wat bezielt zo'n beest? Héle bossen om in alle rust de grond om te ploegen, maar tòch gladgeschoren campinggras en druk verkeer van kampeerders prefererend.
Onze Lieve Heer lijkt toch een beetje de controle over Zijn eigen schepselen is verloren te hebben.
