Het zij de Slowaken gegund

De huizen in Slowakije zijn een mengelmoes van zwaar verwaarloosde, lemen bouwsels, versterkt met rietvlechtwerk tot fonkelnagelnieuwe onderkomens. Allemaal ruim voorzien van moestuin, hier en daar een scharrelkippenperk en bleekveldjes. 

Booking.com levert ons regelmatig een riant overzicht van onderkomens als kamperen geen goede optie is. Voor het geld hoef je het niet te laten, want voort 32 - 65 euro zit je droog.

In Gblece, iets ten noorden van de Donau, betrekken we een schitterend opgeknapt huis met vele kamers alsmede keuken.

De eigenaar liet het huisje van zijn overleden oma verbouwen en ontving van de EU daarvoor de nodige financiële steun.

Conservering van beschermd dorpsgezicht.

We gunnen het hem van harte. Het is nog niet vet soppen in Slowakije met een gemiddeld inkomen van  500 euro.

Meer projecten zien we aangekondigd. Een hypermodern treinstel b.v. siert een stationnetje richting Polen. Groot bord aan de zijkant van de trein: "Met dank aan de Europese Unie".

Die overbetaalde afgevaardigden in Brussel doen kennelijk toch nog iets meer dan alleen torenhoge declaraties indienen.

Verkeersbord

Langs de Donau komen we regelmatig dit verkeersbord tegen. Doorgaans zijn borden zó duidelijk en simpel dat er voor anderstaligen geen misverstand kan/mag bestaan. Wij leggen dit nu aan jullie voor en vragen: Wat zou  de betekenis kunnen zijn?

1. Let op: Beweegbare brug.
2. Let op: Brug staat heel vaak open.
3. Let op: Brug is geblokkeerd. Omrijden!
4. Let op: Ooit een brug, maar die is er niet meer.
5. Veerpont: Vaart ieder uur.
6. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.
7. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft. Beroepsverkeer heeft voorrang.Fietsers mogen mee als er daarná nog plaats is.
8.Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.  Beroepsverkeer heeft altijd voorrang. Fietsers mogen pas mee als er daarná nog plaats is, maar betalen dan wèl dubbel: een kaartje per persoon èn een kaartje voor de fiets.
Geraden? Ja....nummer 8 !
Pikant detail, eerder scherp geobserveerd en opgemerkt door Bettina bij een eerder geplaatste Facebookfoto van de Donauveerpontkaartjesverkoper: Die hangt zijn lul uit zijn broek...

Hongaarse Van der Valk

Uit eten in Hongarije is altijd een verrassing: De zaak is gesloten, òf de zaak is wèl open maar de keuken nog niet, òf wat je aanwijst op de kaart is niet op voorraad. Eén ding is zéker; àltijd goedkoop.
Voor de prijs van twee glazen wijn en een bakje nootjes in Nederland heb je hier die wijn met een gigantisch warme maaltijd voor twee personen. (€ 12,00 -- € 15,00).
Aan het eind van een hete zondag stappen we Tulipan Etterem binnen. Deze keer staat er op de kaart iets in het Duits bij, zodat we onze order niet hoeven te vergezellen met: "Is dit: Knorr - knorr?...of uh...Tòk - tòk - tòk?..of uh.. Boe-hôe?"
Gelukkig maar, want de bronstkreet van een bloemkool is lastiger.
De goulash van Annelies komt in een schaal van het formaat soepterrine. Stokjesvlees en laurierblad tonen de herkomst: home made.
Horrengaas moet voorkomen dat vliegen binnenkomen, maar aangezien alle deuren open staan, sterft het er van de zwarte zoemers. Ze landen vrolijk, massaal op onze borden, maar we laten het zo. Het is te heet, we hebben honger, zijn te moe en er is genoeg voor mee-eters.
Fietsen in Hongarije is waarschijnlijk gevaarlijker dan dineren met vliegen, want je ziet hier toch meer boeren dan fietsers...

Loop naar de pomp

Een binnendoortje van 72 km is niet echt iets om ons druk over te maken, maar als een paar dagen de temperaturen in Hongarije daaglijks oplopen naar 33 - 34 graden, dan voelt het toch effe anders. Na wat rust op een luxe thermen-camping tekenen we voor een stadje met airco-studio.
De weg er heen, parallel aan spoorweg en riviertje, lijkt op de kaart redelijk vlak, maar daar kun je je op schaal 1 : 400.000 nog aardig in vergissen. Een simpel "hellinkje" wordt dan een "helletje".
Gelukkig liggen er iedere 10 km verpauperde dorpjes waar langs de kant nog pompen staan ten algemene nutte. De geest van Chroestjev waart hier nog rond.
De hedendaagse, felblauw geverfde spuitpalen hebben een klein handeltje, waarmee je de op het waterleidingnet aangesloten klep opent. Een armdikke straal water stort vervolgens in het gras en het is bijna publiekelijk baden wat we dan doen: kop er onder, flessen vullen, T-shirts nat maken, benen er onder. We kunnen dan weer even.

De PLUS

Net voordat we de Kroatisch-Hongaarse grens oversteken, zien we een levensmiddelenzaakje.

 PLUS heet het magazijntje.

Typisch een nerinkje op dorpsniveau: men verkoopt er van alles, maar met weinig keus. Buiten staan rollen zeil en/of behang en binnen kun je naast de conserven ook een rolletje plakband kopen. Brood, vlees, kaas en bananen liggen in een kleine koelvitrine waar de sortering worst opvallend is. De knoflookgeur trekt je er vanzelf naar toe.

Een half bruin vloerbrood lijkt ons wel wat en we vragen of het gesneden kan worden. Jazeker, men pakt een broodmes en snijdt, heel ouderwets, 2 cm dikke plakken. 

Het laatste stukje van de snee laat men zitten. Dan valt het brood niet uit elkaar en met hun manier van inpakken blijkt dat ook wel nodig.

Snijworst is daar nog niet voorverpakt. Na aanwijzen pakt men een van de vleesrollen en legt die op een ouderwetse snijmachine. Met de handslinger, net als een Singer naaimachine, wordt het ronde mes in beweging gebracht, de plakjes vangt men handig op en worden netjes op een vetvrij papiertje gelegd.

Je voelt je weer in De Spar van de jaren '50.

Betalen gaat echter weer ultra-modern: wireless met een pasje.

Hier staan we op een kruispunt: je haalt je spullen bij een na-oorlogs kruideniertje, maar je betaalt contactloos met plastic alsof het AH is.

Hoe warm het was..

We moesten allemaal voor onze literatuurlijst de Camera Obscura lezen.Vandaag herinnerde ik me deze frase:

Hoe warm het was, en hoe ver.

Het was een brandendheete vrijdagachtermiddag in zekere hollandsche stad; zoo heet en zoo brandend, dat de mosschen op het dak gaapten, 't welk, op gezag der hollandsche manier van spreken, de grootste hitte is, die men zich voor kan stellen...

Volgens de metingen langs onze weg in Kroatië was het 34 graden, maar bij een kurkdroge lucht, bleek het toch goed fietsen. Juist omdat ik slecht tegen hitte kan, verbaasde het me dat het zo gemakkelijk verliep. Wel heb ik dagelijks een natte zeeroverslap tussen mijn helm en kop. Lekker koel sijpelt dan het water in mijn nek en verder.

Pas als we stoppen, merken we hoe warm het is. Annelies gaat dan af en toe liggen, terwijl ik mijn kleren weer nat maak en mijn broekkruis laag hang. De doorstromende lucht is een lafenis. Voor passerende automobilisten moet ons tafereeltje een heel grappig gezicht zijn. 

Toeval.

Mr.Murphy is de bekende wet van "Als er een kans is dat iets fout kan gaan, dan zàl dat ooit fout gaan"
Oftewel:" Als er een kans is, dàt iets kàn gebeuren, dan zàl dat ook ooit gebeuren."
Die kans kan ver in de toekomst liggen, maar óók in het heden.
Onze Murphy-kans:
Wij stoppen in Obdach, een klein dorpje langs het riviertje Lavant, en bestellen twee koffie in de rookvrije ruimte. Niemand aanwezig.Voor de hoge ramen zien we buiten een man heen-en-weer lopen bij onze fietsen, kennelijk geïnteresseerd in onze opgetaste bicycletten. Annelies loopt naderbij en hoort door het raam dat hij Nederlands spreekt met zijn partner.
Door het glas heen wordt kort iets uitgewisseld waarop de partner bij ons binnenloopt voor een gesprekje.
Al gauw blijkt dat de man uit Nuenen komt. Hij zit in "Cultuur Overdag" en laat dáár nou toevallig ook Annette, de zus van Annelies in zitten...
Hoe groot is nou zo'n kans, dat je zo iemand treft in dàt café ver in het buitenland, op díe dag, precies op dát moment.
Mr. Murphy weet het: héél, héél klein.
Hij bestaat...Mr. Murphy.

Vertrouwen

Bij Knittelfeld, een dag voor de afdaling naar Slovenië, komen we op een camping met vijf (!) sterren.

Zelfs een generaal heeft nog niet zoveel sterren op zijn schouder, dus onze verwachtingen waren gespannen. Bij een stevig hekwerk dat een kapitale villa niet zou misstaan, moesten we ons via intercom en camera aankondigen. Je kwam duidelijk niet zomaar binnen. De receptioniste fietste ons voor om de riante kampeerplek te tonen. Op de uitgestrekte grastuin  met twee overdekte tafel/stoelcombinaties  konden we vrij kiezen en een luxueus woonkamer-, keuken-, sanitair-, en was/droogcomplex stond direct achter de goed onderhouden struiken.

Een 2 m² flatscreen, alsmede de bibliotheek voor de regendagen bleek inclusief, evenals een volle vrieskist ter grootte van een Fiat 500, met keurig op kleur en pitten gesorteerde Brödchen, terwijl je uit de koelkast daar achter ook melkprodukten kon nemen.

Betalen? Zeker wel, maar voor prijzen die nauwelijks het dubbele waren van een goedkope supermarkt.

Geplastificeerde prijslijsten, en....of je het geld van de meegenomen goederen maar in het mandje wilde deponeren. Een mandje dat inmiddels al centimeters vol lag met euro's.

Wat een vertrouwen!

Vijf sterren niet alleen voor de camping, maar ook voor de kampeerders.

Prijs per nacht? Niet veel meer dan wat we al gewend waren op onze reis.

Vertrouwen bestaat nog.

Movie Waterlife

Vrij kamperen

Vannacht slapen we buiten

Het kruipt of het vliegt.

Afhankelijk van de plek waar we met Calimero, bijnaam voor ons gele tentje, neerstrijken, krijgen we 's avonds altijd acht- of zespotige gasten.
De binnentent bestaat geheel uit fijn gaas, dus al liggend op de rug zie je een hemelgewelf vol kleine kruiperds die ook de regen ontvluchten en het gaas als ladder gebruiken. Bovenin verdringen ze zich om de hoogste plaatsen. Net mensen. Met enig gegons bepalen ze wie de sterkste is.
In de VS begeleiden ons vaak de muggen. Een cm afstand tot het gaas is dan geboden, want ze steken hun priemende zuigsnuit zelfs door het gaas heen.
Een andere locatie, wellicht met specifieke flora of bodemgesteldheid levert een horde hooiwagens op. Deze warrelpoten die heel onhandig het trapezewerk op de binnentent beklimmen, stuiven verschrikt uiteen, laten stukjes gebroken poot achter en vluchten struikelend over hun klunzige beenwerksels bij een tikje tegen het gaas.
Afgelopen nacht met veel regen gleden weer eens langzaam vingerdikke slijmerds tussen onze bagage naar boven. Iets minder gewenst, omdat ze altijd ergens een zwart sliertje poep achter laten en een slijmkorst produceren.

Kamperen in de natuur houdt leven in. Het leuke is dat je nu eindelijk gedurende uren al deze potelingen en glijders van onderen kunt bestuderen.
Als je deze kant van kamperen niet zo wilt ervaren, dan kun je toch beter booking.com raadplegen, zoekend naar vijf sterren voor reinheid, messcherp gestreken beddengoed en een klachtenboek voor het melden van "ongedierte"  

In en uit

Verdraaid lastig om onze verticaal aan het voorwiel opgehangen fietsen weer uit de de smalle ruimte te halen. Sturen en kabels haken vaak in elkaar en mensen met enorme koffers staan ongeduldig te dringen in het gangpad om bij hun gereserveerde zitplaatsen te komen.
We merkten onze vergissing toen na enige tijd in de wachtende trein München - Salzburg passagiers hun stoel- en fietsenreknummer begonnen op te eisen en de conductrice van de IC-Express via de intercom fietseigenaren verzocht zich te melden.
We sloften het vandaag niet. Er was nog tijd genoeg voor vertrek om ons er uit te gooien. Een schalkse overboeking, door ons veroorzaakt, zat er helaas niet in. "Wir haben es nicht gewußt" bleek dan ook onvoldoende...
Alhoewel we geldige tickets hadden om het traject Pfaffenhofen - Salzburg  mit Fahrrad te overbruggen, bleek deze verbinding uitsluitend besproken plaatsen te hebben.
Eruit dus.
Onze vele tassen kwamen weer overal vandaan en belandden met een plof op Gleis 11.
De conductrice, streng maar niet onvriendelijk, hield de ontruiming in de gaten en hielp ons met aanwijzingen naar een langzamere DB-boemel.
Die ging, zo bleek bij navraag, zo'n 45 minuten later. Met een paar snel gekochte broodjes Noorse vis in ons boodschappen net togen we naar de andere Zug.
Aangezien het station de afmetingen van een kleine stad heeft, stapten we op en reden gemoedelijk slalommend tussen de lopende passagiers door naar Gleis 7.
Eén Duitser bevolkte de treinfietscoupé met klapstoeltjes. Bezweet zakten we in het pluche.

De little Lidl

"Sechszehn Euro", deelt de dame achter de kassa vriendelijk mee.
Nettomarkt, Edeka, Aldi en Lidl liggen allemaal uitnodigend aan de rand van ieder stadje.
Zestien euro lijkt veel voor boodschappen van personen, maar het is toch een gemiddelde prijs voor wat we aan het eind van de dag inkopen voor een 2-pans avondmaal, havermoutontbijt met melk en vooral "gezonde fruitsoorten" als tussendoortjes.
Onze  "little Lidl" van een kilootje of zeven proppen we aansluitend verspreid in onze tassen en slalommen vervolgens naar de nabijgelegen camping.
Gelijk bij het kwartier maken het bier in koud water.
Dat moet altijd.
We passen ons graag aan bij de Deutsche Gemütlichkeit en drinkgewoonten.
"Ga jij eerst douchen, of ik?"
Afhankelijk van wie dat vraagt en de zwaarte van  het gefietste traject, is het antwoord: "Néé, straks. Eerst m'n biertje, maar nú effe  niks..!"
Neerzijgend op onze stoeltjes zakt dan de vermoeidheid in onze kont en benen.

Douches

Hoe zeep je je goed in, terwijl je in je douchecel de straal niet kunt afzetten? Dat is een oefening die we thuis nooit doen, maar deze uitdaging hoort bij onze reis.
Simpel: strak tegen de muur aan staan en soppen maar.
Bij sommige campings werkt dat zo: Je werpt buiten de douchecel een gekocht muntje in de gleuf van een automaat en vanaf dat moment werkt de sproeikop voor 4 of 6 minuten. Gevoel voor tijd is dan cruciaal.Wanneer je tijd verbruikt is en je staat nog in het sop, dan stopt de kraan ergens... Heb je een reservemuntje, dan loop je naakt ingezeept door de gemeenschappelijke ruimte naar de gleuf om de kraan andermaal te activeren. Dat is heel grappig als achter de wasbakken andere mannen zich b.v. staan te scheren en jou als een met zeepbellen omhulde glibberjanus in de spiegel zien langssnellen...

Een ander vernuftig systeem is de doucheautomaat die wèl te onderbreken valt.
Je let eerst op of er een rood lampje brandt. Als dat brandt, dan heb je nog water van de vorige douchegebruiker en moet je eerst die resterende tijd opgebruiken. Dat kan 20 seconden zijn, maar ook 3 minuten. Je hebt géén idee. Het douchen wordt dan een soort casino met kansberekeningen. Brandt het lampje, dan druk je in de douchecel eerst op de start/stopknop om de restminuten  op te maken. Dàn pas mag je, ook weer buiten je cel, al dan niet ingezeept, je eigen munt inwerpen.
Een derde campingsysteem geeft altijd alleen koud water, maar het wàrme moet je dan weer met een muntje bij kopen.
Voor ons is dat kaassie, want koud water is iets waarin wij ons hélemaal thuis voelen. Geen muntjes nodig, de straal stoppen wanneer je dat wenst, zo lang als je wil, nooit ingezeept de cel uitrennen.
Over een weekje of zo klimmen we door de Alpen.
Heerlijk! Nooit muntjes nodig voor het smeltwater van een bergbeek.

Ra ra?

Het is oranje en het fietst en het eet........

Campinglife

Wildlife op de camping

Mieren en dansmuggen zijn standaard aanwezig op iedere camping. Die zespotige wriemelaars en zoemers houden ons dicht bij de natuur als we overnachten. Soms worden we verblijd met een vriendelijke kniptor in de tent, verbaasde lieveheersbeestjes op het binnengaas, of een dorstige, verdronken vlieg in de sojamelk.
Langs de Main werden we tijdens de maaltijd, die we altijd nuttigen op de lage zitstoeltjes, plotseling omsingeld door een zwerm eendjes. Ze wisten, kennelijk getraind door voerende gasten, precies waar ze wezen moesten. Schnabbelend en sabbelend aan ieder vreemd dingetje in het gras, kontwiegelden de snuitertjes langs onze benen op zoek naar van het bord gevallen restjes.
Moeder eend, ook wel wat gewend, volgde haar kroost echter met de nodige zorg. De pubertjes hadden geen idee van een broodje Pekingeend...
Gisteren ontdekten we een konijn dat zijn hol precies tegen een elektriciteitshuisje had gegraven. Het bleken herstelwerkzaamheden, want het beest kwam steeds bergen zand achteruit werpend naar boven. Het zanderige koppie met strak-verticale oortjes draaide vervolgens als een vuurtoren in het rond om te kijken of de kust wel veilig bleef tijdens de ondergrondse restauratie.
Wat bezielt zo'n beest? Héle bossen om in alle rust de grond om te ploegen, maar tòch  gladgeschoren campinggras en druk verkeer van kampeerders prefererend.
Onze Lieve Heer lijkt toch een beetje de controle over Zijn eigen schepselen is verloren te hebben.