We zijn weer thuis!

Klik op link en je ziet de hele fietsreis

Overzichtsfoto

Terreur

Alhoewel ik moet toegeven dat we af en toe, heel opportunistisch gebruik maken van de free-wifi, heb ik, zoals velen, een gruwelijke hekel aan de reclame van de schreeuwlelijk MacDonald.
In ieder land bralt de M van deze vreetketen bij ieder stadje van enige importantie je tegemoet vanaf een hoge paal met de golden arch...
De grote, gele M...

Je kunt er niet omheen en dat blijkt tevens de kracht.
In de bermen spotten we regelmatig de grote Macbekers met overmaats rietje.
Weggeworpen genoegens uit de MacDrive.
Ergerlijk zwerfafval.
Wat me echter opvalt, is dat iedere  kartonnen beker in de berm, ook al ìs die nìet van de Mac, me aan MacDonalds doet denken.
Dit doet reclame dus met me: ik wìl er niet aan denken, maar alles wat naar de Mac ruikt, roept het in me op.
Hoe kom ik daar van af: Deze terreur van reclame?

Natuurcamping

De Poolse noordkust zorgt voor verrassingen. Naast het feit dat we voortdurend het pad kwijtraken dat aangeduid wordt als "toerische route" of "fietspad" verandert het bos binnen 50 m in een soort Schevenings circus en omgekeerd.
Terrassen zijn vanaf 10 uur 's morgens overladen met etende badgasten. Op slippers, voorzien van windschermen, tassen proviand en speeltuig bewegen stromen mensen zich als processierupsen door de stad naar de Oostzee.
Rond 15.00 u.treffen we ver van deze toeristische heksenketels plotseling een bordje met "camping". De locatie geeft al aan dat deze overnachtingsplek anders dan anders is en de knullig met de hand geverfde borden stralen van het amateurisme. We worden nieuwsgierig, want bij eerdere campings staan de tenten massaal zo ongeveer aan elkaar gelijmd.

                           

Hier een rommelig weiland met stilte en veel ruimte aan een meer.
Geen wifi.
Golvend gras.
Twee douches per geslacht. Maar schoon, netjes.
Drie km fietsen naar het dichtstbijzijnde levensmiddelenwinkeltje.
Receptie: stoffig kamertje waar de administratie nog met de hand op papier wordt bijgehouden.
"Natuurcamping" noemt de eigenaar zijn toko.
Warm water? Alleen gegarandeerd tussen 7.00 - 9.00 u en 17.00 - 19.00 u. maar de rest van de dag kan het alle kanten op gaan, waarschuwt een mededeling op de spiegels. De vertaling heb ik met behulp van een enigszins Duits sprekende gast verkregen.
Dan maar koud douchen.
Je moet wàt over hebben voor rust, ruimte, gras. .

Noord - Polen

Vraag: Hoe heet een inwoner van Noord - Polen?

Antwoord: Een Noordpool....:-)  

Kleinste dorpje

Plaatsnaamborden geven zelfs de kleinste dorpjes aan. Vandaag zien we wel een  èrg klein gehucht. Het begin en eind staan binnen gezichtsafstand.(Zo'n 200 m.)

En precies er tussen staat de bushalte. (Bordje hier nèt rechts te zien op de foto.)

Hof van Eden?

Op weg naar één van de vele campings langs de kust zien we een restaurant met kamerverhuur.
"EDEN" staat groot aangekondigd.
Het etablissement is net buiten het dorp en de geboden kamer bleek ruim.
Netjes, eenvoudig en met ontbrekende raamkruk. In Noord-Polen is dat regel: er is altijd iets dat ontbreekt of niet werkt. Het maakt onze reis avontuurlijk.
We bestellen twee bier - dat zijn hier altijd halve liters - en duiken na de douche in ons blog of de e-mails.
 Een schoolbord meldt iets onbegrijpelijks, nemen aan dat het een dagmenu is en melden dat we 's avond hier ook eten.

Dat er nergens een menukaart ligt, wordt verklaarbaar. Die is er namelijk niet...
Dit blijkt een pension:  Pensjonat Eden". Men eet daar niet à la carte, maar "eet wat de pot schaft".
Nieuwe verrassing.Geen gezoek naar de Poolse keuken.
 Oma doet al de voorbereidingen in het achterafje en dochterlief rent heen-en-weer naar de tafel met stainless steel buffetbakken terwijl wij onze roes indrinken met nog een Stiefel.
Het schort voorgeknoopt, de haren wat in de war van de kookstoom in de keuken, meldt ze ons gesticulerend dat er gegeten kan worden. Uitnodigend Pools brabbelend en breed wijzend op de 6 bakken toont ze de Poolse vleesbrokken, aorepels met juinen, gorteprut, kom met paddestoelenjus en het enig verstaanbare, de zupe. (soep)
Zelf opscheppen. Veel stevige kost.
Een paradijs uit de jaren '50. De hof van Eden.

Het zij de Slowaken gegund

De huizen in Slowakije zijn een mengelmoes van zwaar verwaarloosde, lemen bouwsels, versterkt met rietvlechtwerk tot fonkelnagelnieuwe onderkomens. Allemaal ruim voorzien van moestuin, hier en daar een scharrelkippenperk en bleekveldjes. 

Booking.com levert ons regelmatig een riant overzicht van onderkomens als kamperen geen goede optie is. Voor het geld hoef je het niet te laten, want voort 32 - 65 euro zit je droog.

In Gblece, iets ten noorden van de Donau, betrekken we een schitterend opgeknapt huis met vele kamers alsmede keuken.

De eigenaar liet het huisje van zijn overleden oma verbouwen en ontving van de EU daarvoor de nodige financiële steun.

Conservering van beschermd dorpsgezicht.

We gunnen het hem van harte. Het is nog niet vet soppen in Slowakije met een gemiddeld inkomen van  500 euro.

Meer projecten zien we aangekondigd. Een hypermodern treinstel b.v. siert een stationnetje richting Polen. Groot bord aan de zijkant van de trein: "Met dank aan de Europese Unie".

Die overbetaalde afgevaardigden in Brussel doen kennelijk toch nog iets meer dan alleen torenhoge declaraties indienen.

Verkeersbord

Langs de Donau komen we regelmatig dit verkeersbord tegen. Doorgaans zijn borden zó duidelijk en simpel dat er voor anderstaligen geen misverstand kan/mag bestaan. Wij leggen dit nu aan jullie voor en vragen: Wat zou  de betekenis kunnen zijn?

1. Let op: Beweegbare brug.
2. Let op: Brug staat heel vaak open.
3. Let op: Brug is geblokkeerd. Omrijden!
4. Let op: Ooit een brug, maar die is er niet meer.
5. Veerpont: Vaart ieder uur.
6. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.
7. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft. Beroepsverkeer heeft voorrang.Fietsers mogen mee als er daarná nog plaats is.
8.Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.  Beroepsverkeer heeft altijd voorrang. Fietsers mogen pas mee als er daarná nog plaats is, maar betalen dan wèl dubbel: een kaartje per persoon èn een kaartje voor de fiets.
Geraden? Ja....nummer 8 !
Pikant detail, eerder scherp geobserveerd en opgemerkt door Bettina bij een eerder geplaatste Facebookfoto van de Donauveerpontkaartjesverkoper: Die hangt zijn lul uit zijn broek...

Hongaarse Van der Valk

Uit eten in Hongarije is altijd een verrassing: De zaak is gesloten, òf de zaak is wèl open maar de keuken nog niet, òf wat je aanwijst op de kaart is niet op voorraad. Eén ding is zéker; àltijd goedkoop.
Voor de prijs van twee glazen wijn en een bakje nootjes in Nederland heb je hier die wijn met een gigantisch warme maaltijd voor twee personen. (€ 12,00 -- € 15,00).
Aan het eind van een hete zondag stappen we Tulipan Etterem binnen. Deze keer staat er op de kaart iets in het Duits bij, zodat we onze order niet hoeven te vergezellen met: "Is dit: Knorr - knorr?...of uh...Tòk - tòk - tòk?..of uh.. Boe-hôe?"
Gelukkig maar, want de bronstkreet van een bloemkool is lastiger.
De goulash van Annelies komt in een schaal van het formaat soepterrine. Stokjesvlees en laurierblad tonen de herkomst: home made.
Horrengaas moet voorkomen dat vliegen binnenkomen, maar aangezien alle deuren open staan, sterft het er van de zwarte zoemers. Ze landen vrolijk, massaal op onze borden, maar we laten het zo. Het is te heet, we hebben honger, zijn te moe en er is genoeg voor mee-eters.
Fietsen in Hongarije is waarschijnlijk gevaarlijker dan dineren met vliegen, want je ziet hier toch meer boeren dan fietsers...

Loop naar de pomp

Een binnendoortje van 72 km is niet echt iets om ons druk over te maken, maar als een paar dagen de temperaturen in Hongarije daaglijks oplopen naar 33 - 34 graden, dan voelt het toch effe anders. Na wat rust op een luxe thermen-camping tekenen we voor een stadje met airco-studio.
De weg er heen, parallel aan spoorweg en riviertje, lijkt op de kaart redelijk vlak, maar daar kun je je op schaal 1 : 400.000 nog aardig in vergissen. Een simpel "hellinkje" wordt dan een "helletje".
Gelukkig liggen er iedere 10 km verpauperde dorpjes waar langs de kant nog pompen staan ten algemene nutte. De geest van Chroestjev waart hier nog rond.
De hedendaagse, felblauw geverfde spuitpalen hebben een klein handeltje, waarmee je de op het waterleidingnet aangesloten klep opent. Een armdikke straal water stort vervolgens in het gras en het is bijna publiekelijk baden wat we dan doen: kop er onder, flessen vullen, T-shirts nat maken, benen er onder. We kunnen dan weer even.

De PLUS

Net voordat we de Kroatisch-Hongaarse grens oversteken, zien we een levensmiddelenzaakje.

 PLUS heet het magazijntje.

Typisch een nerinkje op dorpsniveau: men verkoopt er van alles, maar met weinig keus. Buiten staan rollen zeil en/of behang en binnen kun je naast de conserven ook een rolletje plakband kopen. Brood, vlees, kaas en bananen liggen in een kleine koelvitrine waar de sortering worst opvallend is. De knoflookgeur trekt je er vanzelf naar toe.

Een half bruin vloerbrood lijkt ons wel wat en we vragen of het gesneden kan worden. Jazeker, men pakt een broodmes en snijdt, heel ouderwets, 2 cm dikke plakken. 

Het laatste stukje van de snee laat men zitten. Dan valt het brood niet uit elkaar en met hun manier van inpakken blijkt dat ook wel nodig.

Snijworst is daar nog niet voorverpakt. Na aanwijzen pakt men een van de vleesrollen en legt die op een ouderwetse snijmachine. Met de handslinger, net als een Singer naaimachine, wordt het ronde mes in beweging gebracht, de plakjes vangt men handig op en worden netjes op een vetvrij papiertje gelegd.

Je voelt je weer in De Spar van de jaren '50.

Betalen gaat echter weer ultra-modern: wireless met een pasje.

Hier staan we op een kruispunt: je haalt je spullen bij een na-oorlogs kruideniertje, maar je betaalt contactloos met plastic alsof het AH is.

Hoe warm het was..

We moesten allemaal voor onze literatuurlijst de Camera Obscura lezen.Vandaag herinnerde ik me deze frase:

Hoe warm het was, en hoe ver.

Het was een brandendheete vrijdagachtermiddag in zekere hollandsche stad; zoo heet en zoo brandend, dat de mosschen op het dak gaapten, 't welk, op gezag der hollandsche manier van spreken, de grootste hitte is, die men zich voor kan stellen...

Volgens de metingen langs onze weg in Kroatië was het 34 graden, maar bij een kurkdroge lucht, bleek het toch goed fietsen. Juist omdat ik slecht tegen hitte kan, verbaasde het me dat het zo gemakkelijk verliep. Wel heb ik dagelijks een natte zeeroverslap tussen mijn helm en kop. Lekker koel sijpelt dan het water in mijn nek en verder.

Pas als we stoppen, merken we hoe warm het is. Annelies gaat dan af en toe liggen, terwijl ik mijn kleren weer nat maak en mijn broekkruis laag hang. De doorstromende lucht is een lafenis. Voor passerende automobilisten moet ons tafereeltje een heel grappig gezicht zijn. 

Toeval.

Mr.Murphy is de bekende wet van "Als er een kans is dat iets fout kan gaan, dan zàl dat ooit fout gaan"
Oftewel:" Als er een kans is, dàt iets kàn gebeuren, dan zàl dat ook ooit gebeuren."
Die kans kan ver in de toekomst liggen, maar óók in het heden.
Onze Murphy-kans:
Wij stoppen in Obdach, een klein dorpje langs het riviertje Lavant, en bestellen twee koffie in de rookvrije ruimte. Niemand aanwezig.Voor de hoge ramen zien we buiten een man heen-en-weer lopen bij onze fietsen, kennelijk geïnteresseerd in onze opgetaste bicycletten. Annelies loopt naderbij en hoort door het raam dat hij Nederlands spreekt met zijn partner.
Door het glas heen wordt kort iets uitgewisseld waarop de partner bij ons binnenloopt voor een gesprekje.
Al gauw blijkt dat de man uit Nuenen komt. Hij zit in "Cultuur Overdag" en laat dáár nou toevallig ook Annette, de zus van Annelies in zitten...
Hoe groot is nou zo'n kans, dat je zo iemand treft in dàt café ver in het buitenland, op díe dag, precies op dát moment.
Mr. Murphy weet het: héél, héél klein.
Hij bestaat...Mr. Murphy.

Vertrouwen

Bij Knittelfeld, een dag voor de afdaling naar Slovenië, komen we op een camping met vijf (!) sterren.

Zelfs een generaal heeft nog niet zoveel sterren op zijn schouder, dus onze verwachtingen waren gespannen. Bij een stevig hekwerk dat een kapitale villa niet zou misstaan, moesten we ons via intercom en camera aankondigen. Je kwam duidelijk niet zomaar binnen. De receptioniste fietste ons voor om de riante kampeerplek te tonen. Op de uitgestrekte grastuin  met twee overdekte tafel/stoelcombinaties  konden we vrij kiezen en een luxueus woonkamer-, keuken-, sanitair-, en was/droogcomplex stond direct achter de goed onderhouden struiken.

Een 2 m² flatscreen, alsmede de bibliotheek voor de regendagen bleek inclusief, evenals een volle vrieskist ter grootte van een Fiat 500, met keurig op kleur en pitten gesorteerde Brödchen, terwijl je uit de koelkast daar achter ook melkprodukten kon nemen.

Betalen? Zeker wel, maar voor prijzen die nauwelijks het dubbele waren van een goedkope supermarkt.

Geplastificeerde prijslijsten, en....of je het geld van de meegenomen goederen maar in het mandje wilde deponeren. Een mandje dat inmiddels al centimeters vol lag met euro's.

Wat een vertrouwen!

Vijf sterren niet alleen voor de camping, maar ook voor de kampeerders.

Prijs per nacht? Niet veel meer dan wat we al gewend waren op onze reis.

Vertrouwen bestaat nog.

Movie Waterlife

Vrij kamperen

Vannacht slapen we buiten

Het kruipt of het vliegt.

Afhankelijk van de plek waar we met Calimero, bijnaam voor ons gele tentje, neerstrijken, krijgen we 's avonds altijd acht- of zespotige gasten.
De binnentent bestaat geheel uit fijn gaas, dus al liggend op de rug zie je een hemelgewelf vol kleine kruiperds die ook de regen ontvluchten en het gaas als ladder gebruiken. Bovenin verdringen ze zich om de hoogste plaatsen. Net mensen. Met enig gegons bepalen ze wie de sterkste is.
In de VS begeleiden ons vaak de muggen. Een cm afstand tot het gaas is dan geboden, want ze steken hun priemende zuigsnuit zelfs door het gaas heen.
Een andere locatie, wellicht met specifieke flora of bodemgesteldheid levert een horde hooiwagens op. Deze warrelpoten die heel onhandig het trapezewerk op de binnentent beklimmen, stuiven verschrikt uiteen, laten stukjes gebroken poot achter en vluchten struikelend over hun klunzige beenwerksels bij een tikje tegen het gaas.
Afgelopen nacht met veel regen gleden weer eens langzaam vingerdikke slijmerds tussen onze bagage naar boven. Iets minder gewenst, omdat ze altijd ergens een zwart sliertje poep achter laten en een slijmkorst produceren.

Kamperen in de natuur houdt leven in. Het leuke is dat je nu eindelijk gedurende uren al deze potelingen en glijders van onderen kunt bestuderen.
Als je deze kant van kamperen niet zo wilt ervaren, dan kun je toch beter booking.com raadplegen, zoekend naar vijf sterren voor reinheid, messcherp gestreken beddengoed en een klachtenboek voor het melden van "ongedierte"  

In en uit

Verdraaid lastig om onze verticaal aan het voorwiel opgehangen fietsen weer uit de de smalle ruimte te halen. Sturen en kabels haken vaak in elkaar en mensen met enorme koffers staan ongeduldig te dringen in het gangpad om bij hun gereserveerde zitplaatsen te komen.
We merkten onze vergissing toen na enige tijd in de wachtende trein München - Salzburg passagiers hun stoel- en fietsenreknummer begonnen op te eisen en de conductrice van de IC-Express via de intercom fietseigenaren verzocht zich te melden.
We sloften het vandaag niet. Er was nog tijd genoeg voor vertrek om ons er uit te gooien. Een schalkse overboeking, door ons veroorzaakt, zat er helaas niet in. "Wir haben es nicht gewußt" bleek dan ook onvoldoende...
Alhoewel we geldige tickets hadden om het traject Pfaffenhofen - Salzburg  mit Fahrrad te overbruggen, bleek deze verbinding uitsluitend besproken plaatsen te hebben.
Eruit dus.
Onze vele tassen kwamen weer overal vandaan en belandden met een plof op Gleis 11.
De conductrice, streng maar niet onvriendelijk, hield de ontruiming in de gaten en hielp ons met aanwijzingen naar een langzamere DB-boemel.
Die ging, zo bleek bij navraag, zo'n 45 minuten later. Met een paar snel gekochte broodjes Noorse vis in ons boodschappen net togen we naar de andere Zug.
Aangezien het station de afmetingen van een kleine stad heeft, stapten we op en reden gemoedelijk slalommend tussen de lopende passagiers door naar Gleis 7.
Eén Duitser bevolkte de treinfietscoupé met klapstoeltjes. Bezweet zakten we in het pluche.

De little Lidl

"Sechszehn Euro", deelt de dame achter de kassa vriendelijk mee.
Nettomarkt, Edeka, Aldi en Lidl liggen allemaal uitnodigend aan de rand van ieder stadje.
Zestien euro lijkt veel voor boodschappen van personen, maar het is toch een gemiddelde prijs voor wat we aan het eind van de dag inkopen voor een 2-pans avondmaal, havermoutontbijt met melk en vooral "gezonde fruitsoorten" als tussendoortjes.
Onze  "little Lidl" van een kilootje of zeven proppen we aansluitend verspreid in onze tassen en slalommen vervolgens naar de nabijgelegen camping.
Gelijk bij het kwartier maken het bier in koud water.
Dat moet altijd.
We passen ons graag aan bij de Deutsche Gemütlichkeit en drinkgewoonten.
"Ga jij eerst douchen, of ik?"
Afhankelijk van wie dat vraagt en de zwaarte van  het gefietste traject, is het antwoord: "Néé, straks. Eerst m'n biertje, maar nú effe  niks..!"
Neerzijgend op onze stoeltjes zakt dan de vermoeidheid in onze kont en benen.

Douches

Hoe zeep je je goed in, terwijl je in je douchecel de straal niet kunt afzetten? Dat is een oefening die we thuis nooit doen, maar deze uitdaging hoort bij onze reis.
Simpel: strak tegen de muur aan staan en soppen maar.
Bij sommige campings werkt dat zo: Je werpt buiten de douchecel een gekocht muntje in de gleuf van een automaat en vanaf dat moment werkt de sproeikop voor 4 of 6 minuten. Gevoel voor tijd is dan cruciaal.Wanneer je tijd verbruikt is en je staat nog in het sop, dan stopt de kraan ergens... Heb je een reservemuntje, dan loop je naakt ingezeept door de gemeenschappelijke ruimte naar de gleuf om de kraan andermaal te activeren. Dat is heel grappig als achter de wasbakken andere mannen zich b.v. staan te scheren en jou als een met zeepbellen omhulde glibberjanus in de spiegel zien langssnellen...

Een ander vernuftig systeem is de doucheautomaat die wèl te onderbreken valt.
Je let eerst op of er een rood lampje brandt. Als dat brandt, dan heb je nog water van de vorige douchegebruiker en moet je eerst die resterende tijd opgebruiken. Dat kan 20 seconden zijn, maar ook 3 minuten. Je hebt géén idee. Het douchen wordt dan een soort casino met kansberekeningen. Brandt het lampje, dan druk je in de douchecel eerst op de start/stopknop om de restminuten  op te maken. Dàn pas mag je, ook weer buiten je cel, al dan niet ingezeept, je eigen munt inwerpen.
Een derde campingsysteem geeft altijd alleen koud water, maar het wàrme moet je dan weer met een muntje bij kopen.
Voor ons is dat kaassie, want koud water is iets waarin wij ons hélemaal thuis voelen. Geen muntjes nodig, de straal stoppen wanneer je dat wenst, zo lang als je wil, nooit ingezeept de cel uitrennen.
Over een weekje of zo klimmen we door de Alpen.
Heerlijk! Nooit muntjes nodig voor het smeltwater van een bergbeek.

Ra ra?

Het is oranje en het fietst en het eet........

Campinglife

Wildlife op de camping

Mieren en dansmuggen zijn standaard aanwezig op iedere camping. Die zespotige wriemelaars en zoemers houden ons dicht bij de natuur als we overnachten. Soms worden we verblijd met een vriendelijke kniptor in de tent, verbaasde lieveheersbeestjes op het binnengaas, of een dorstige, verdronken vlieg in de sojamelk.
Langs de Main werden we tijdens de maaltijd, die we altijd nuttigen op de lage zitstoeltjes, plotseling omsingeld door een zwerm eendjes. Ze wisten, kennelijk getraind door voerende gasten, precies waar ze wezen moesten. Schnabbelend en sabbelend aan ieder vreemd dingetje in het gras, kontwiegelden de snuitertjes langs onze benen op zoek naar van het bord gevallen restjes.
Moeder eend, ook wel wat gewend, volgde haar kroost echter met de nodige zorg. De pubertjes hadden geen idee van een broodje Pekingeend...
Gisteren ontdekten we een konijn dat zijn hol precies tegen een elektriciteitshuisje had gegraven. Het bleken herstelwerkzaamheden, want het beest kwam steeds bergen zand achteruit werpend naar boven. Het zanderige koppie met strak-verticale oortjes draaide vervolgens als een vuurtoren in het rond om te kijken of de kust wel veilig bleef tijdens de ondergrondse restauratie.
Wat bezielt zo'n beest? Héle bossen om in alle rust de grond om te ploegen, maar tòch  gladgeschoren campinggras en druk verkeer van kampeerders prefererend.
Onze Lieve Heer lijkt toch een beetje de controle over Zijn eigen schepselen is verloren te hebben.

AnnePies en PedalPoep

“Eine Ausnahme”, antwoordde de tuinman die ik in de buurt van een portable toilethokje aansprak voor eenmalig gebruik van zijn blauw-witte schijtcabine.

Ik bedankte de man sehr höflich, verzekerde hem dat deze gastvrijheid hem in het hiernamaals vorstelijk vergoed zou worden en trok de deur achter me dicht.

Alhoewel we bij iedere gelegenheid met sanitair daarvan gebruik maken, is het onvermijdelijk dat we tijdens het fietsen weleens eens uit de broek moeten. In iedere vorm uiteraard.

Annelies heeft voor code geel een begrip: Bloemetjes plukken.

Die uitdrukking is gerelateerd aan de houding die vrouwen aannemen als ze even uit hun gleufje moeten gutsen.

Zij verstaat de kunst om op brutale wijze in lang gras al “bloemetjes plukkend” haar blaas te ledigen. Geen passant die ook maar zou denken  dat een fietsster met helm iets anders doet dan zeldzame flora te verzamelen.

Een maïsveld is voor ons ideaal als eindpunt van  onze stofwisseling. Binnen twee meter ben je in je feloranje shirt snel onzichtbaar en kun je je aan de stevige stengels als op een seniorentoilet-met-handvatten vasthouden voor de balans. Soms tref je het echter minder.

In het muggenseizoen is de comforttijd binnen een maïsveld of bos beperkt en wordt de drang je te ontlasten sterk bepaald door het aantal stekende muggenvrouwtjes dat, behoudens wat anders, rond de anale zone heerlijk bloed ruikt.

Ik verdenk muggen er van met opzet daar te wachten voor dit doel.

Het zij zo.

De natuur is wreed en daarom bouwen wij thuis toiletten.

Piep en Knor

Annelies heeft een gevleugelde uitdrukking: "Piepen van geluk".Die geestesgesteldheid heeft ongeveer de lading van een orgasme, dan wel het exploderen van gelukzaligheid.

Wij bereiken al fietsend deze hemelse status regelmatig. Piepen van geluk is, net als tegenwind of een 10% helling, heel vermoeiend en moet je af en toe afwisselen met een stukje chagrijn.
Welnu, daar zorg ik vandaag voor...
Afgelopen donderdag zou ik telefonische uitslag krijgen van de afdeling neurologie over mijn nieuwe MRI-scans.
Echter, géén telefoon die dag.
Vrijdag belde ik naar de afdeling waarom dat niet gebeurd is.
Reactie: Nee, wij bellen u niet. Dat doet de chirurg.
Ik: Mij is verteld dat de afdeling dat zou doen.
Afdeling: O,...dan vragen wij a.s. maandag de dokter of hij u belt.
Maandag géén telefoon.
Dinsdag bel ik de afdeling waarom dat niet gebeurd is.
Antwoordapparaat: Dinsdag is de afdeling  niet bereikbaar.
Woensdag bel ik de afdeling opnieuw en men antwoordt: O,...we zullen de dokter nogmaals vragen u te bellen.

Rond 10 uur belt de chirurg inderdaad en vertelt mij dat wij tijdens een afspraak de MRI moeten doornemen. Overigens geen ernstige complicaties.
Ik bel aansluitend de afdeling om een afspraak te maken.
Niemand neemt op.
Even later de telefonist van het Franciscus: Nee, ze zijn er niet, maar ik kan u met het Erasmus verbinden, want daar werken we mee samen....
Erasmus, afdeling neurologie, antwoordt: Uh...dat is nieuw voor ons...nou nee,...wij werken wel samen, maar maken geen afspraken.
Kijk, dáár word ik al fietsend langs de romantisch mooie Rijn weleens een chagrijnige oude knorrepot van.
Piep en knor liggen dicht bij elkaar.

Paniek

Met een fors geknars van grind en een stofwolk producerend wierp een kleine auto zich op een ruig inhammetje naast de weg. De chauffeursdeur werd opengegooid en de bestuurder rende met grote spoed over het fietspad ´n brug op! Wij hadden net zijn pad gekruist en volgden zijn opmerkelijke haast om het midden van de brug te bereiken. Dit was geen jogger, er leek wat aan de hand en we stopten om zijn bewegingen te volgen. Fluks klauterde de man over de leuningen tussen fietspad en rijbanen naar de andere kant. We hoorden onverstaanbaar geroep, terwijl de man op de brug voorover leunend naar beneden terug gilde. We besloten terug te gaan om te kijken of we konden helpen bij deze calamiteit. Lag er er iemand in het water, was er een boot aangevaren?... We keerden om en hielden de man op de brug in het oog.

Die pakte zijn mobieltje, maakte een paar foto's en wandelde relaxed terug naar zijn auto...

Een km verderop zagen we het: kanovaarders die door een kennis op de foto werd gezet..

Moderne technieken en ouderwetse ergernissen.

Via een stoffig landweggetje in voormalig Duits grensgebied bereikten we zaterdag rond 17.00 u. een camping aan een meer. De twee baliedames, de een Nederlands en de ander Diuits sprekend, wezen ons door naar de tentzone, maar konden verder niets: computerstoring. Zelfs gepast geld kon men niet aannemen, want het diende geadministreerd te worden. Hoe behulpzaam zou een simpel potloodje in deze tijd zijn…

Wel konden we voor de tent op snel 5G internet het journaal kijken.

Het tentenveld toonde bewoners van heel verschillende pluimage waaronder een aantal kinderen.

Ik dook al tussen de vette lappen rond 21.00 u. en Annelies volgde een uur later. Het onvermoeibare Duitse grut schopte intussen, voorzien van bijna professionele kreten, een bal heen en weer. Steeds dichter bij kwam het spektakel en het kon niet uitblljven: bal tegen onze tent. Annelies slaakte een kreet, waarop een bescheiden “Entschuldigung” klonk. Het dilemma van “kinderen moeten toch ook kunnen spelen” samen met het feit dat de duisternis zijn intrede zou doen,  won het van onze drang om de koters vermanend toe te spreken. Gelukkig verzwikte rond 22.30 u. er eentje zijn enkel. Einde voetbal. Begin nachtrust.

Gelukkig werkte de magneetkaart van de poort de volgende morgen wel. Een nieuwe fietsdag kon beginnen.

Het is bijna zo ver......

Het was nog maar de vraag of we deze zomer zouden kunnen gaan fietsen. Als een dreigend onweer hing Peters langzame herstel van zijn rugoperatie in februari boven onze fietsplannen. 

Maar nu gáán we er voor op 23 juni. Een rondje Europa in 8 weken! Van Oostvoorne, Rotjeknor richting Alpen en verder. 

PedalPeter heeft de fietsen in orde gemaakt en de route uitgezet. 

AnneFiets heeft het blog ontworpen en een nieuwe TrackMyTour aangemaakt. 

Jullie kunnen ons volgen via dit nieuwe blog. PedalPeter schrijft de blogberichten en AnneFiets de TrackMyTour update (Hier zijn we nu).

Op 27 mei hebben we ons 10-jarig verkeringsjubileum in Oostenrijk gevierd en de route alvast op e-bikes verkend om te anticiperen op (nog meer) seniorenverval. We hadden onze eigen fietsen ook meegenomen en daar doen wij het nog goed op! Kijk maar: