Kleinste dorpje

Plaatsnaamborden geven zelfs de kleinste dorpjes aan. Vandaag zien we wel een  èrg klein gehucht. Het begin en eind staan binnen gezichtsafstand.(Zo'n 200 m.)

En precies er tussen staat de bushalte. (Bordje hier nèt rechts te zien op de foto.)

Hof van Eden?

Op weg naar één van de vele campings langs de kust zien we een restaurant met kamerverhuur.
"EDEN" staat groot aangekondigd.
Het etablissement is net buiten het dorp en de geboden kamer bleek ruim.
Netjes, eenvoudig en met ontbrekende raamkruk. In Noord-Polen is dat regel: er is altijd iets dat ontbreekt of niet werkt. Het maakt onze reis avontuurlijk.
We bestellen twee bier - dat zijn hier altijd halve liters - en duiken na de douche in ons blog of de e-mails.
 Een schoolbord meldt iets onbegrijpelijks, nemen aan dat het een dagmenu is en melden dat we 's avond hier ook eten.

Dat er nergens een menukaart ligt, wordt verklaarbaar. Die is er namelijk niet...
Dit blijkt een pension:  Pensjonat Eden". Men eet daar niet à la carte, maar "eet wat de pot schaft".
Nieuwe verrassing.Geen gezoek naar de Poolse keuken.
 Oma doet al de voorbereidingen in het achterafje en dochterlief rent heen-en-weer naar de tafel met stainless steel buffetbakken terwijl wij onze roes indrinken met nog een Stiefel.
Het schort voorgeknoopt, de haren wat in de war van de kookstoom in de keuken, meldt ze ons gesticulerend dat er gegeten kan worden. Uitnodigend Pools brabbelend en breed wijzend op de 6 bakken toont ze de Poolse vleesbrokken, aorepels met juinen, gorteprut, kom met paddestoelenjus en het enig verstaanbare, de zupe. (soep)
Zelf opscheppen. Veel stevige kost.
Een paradijs uit de jaren '50. De hof van Eden.

Het zij de Slowaken gegund

De huizen in Slowakije zijn een mengelmoes van zwaar verwaarloosde, lemen bouwsels, versterkt met rietvlechtwerk tot fonkelnagelnieuwe onderkomens. Allemaal ruim voorzien van moestuin, hier en daar een scharrelkippenperk en bleekveldjes. 

Booking.com levert ons regelmatig een riant overzicht van onderkomens als kamperen geen goede optie is. Voor het geld hoef je het niet te laten, want voort 32 - 65 euro zit je droog.

In Gblece, iets ten noorden van de Donau, betrekken we een schitterend opgeknapt huis met vele kamers alsmede keuken.

De eigenaar liet het huisje van zijn overleden oma verbouwen en ontving van de EU daarvoor de nodige financiële steun.

Conservering van beschermd dorpsgezicht.

We gunnen het hem van harte. Het is nog niet vet soppen in Slowakije met een gemiddeld inkomen van  500 euro.

Meer projecten zien we aangekondigd. Een hypermodern treinstel b.v. siert een stationnetje richting Polen. Groot bord aan de zijkant van de trein: "Met dank aan de Europese Unie".

Die overbetaalde afgevaardigden in Brussel doen kennelijk toch nog iets meer dan alleen torenhoge declaraties indienen.

Verkeersbord

Langs de Donau komen we regelmatig dit verkeersbord tegen. Doorgaans zijn borden zó duidelijk en simpel dat er voor anderstaligen geen misverstand kan/mag bestaan. Wij leggen dit nu aan jullie voor en vragen: Wat zou  de betekenis kunnen zijn?

1. Let op: Beweegbare brug.
2. Let op: Brug staat heel vaak open.
3. Let op: Brug is geblokkeerd. Omrijden!
4. Let op: Ooit een brug, maar die is er niet meer.
5. Veerpont: Vaart ieder uur.
6. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.
7. Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft. Beroepsverkeer heeft voorrang.Fietsers mogen mee als er daarná nog plaats is.
8.Veerpont: Vaart ieder uur, maar meestal alleen als de kapitein zin heeft.  Beroepsverkeer heeft altijd voorrang. Fietsers mogen pas mee als er daarná nog plaats is, maar betalen dan wèl dubbel: een kaartje per persoon èn een kaartje voor de fiets.
Geraden? Ja....nummer 8 !
Pikant detail, eerder scherp geobserveerd en opgemerkt door Bettina bij een eerder geplaatste Facebookfoto van de Donauveerpontkaartjesverkoper: Die hangt zijn lul uit zijn broek...

Hongaarse Van der Valk

Uit eten in Hongarije is altijd een verrassing: De zaak is gesloten, òf de zaak is wèl open maar de keuken nog niet, òf wat je aanwijst op de kaart is niet op voorraad. Eén ding is zéker; àltijd goedkoop.
Voor de prijs van twee glazen wijn en een bakje nootjes in Nederland heb je hier die wijn met een gigantisch warme maaltijd voor twee personen. (€ 12,00 -- € 15,00).
Aan het eind van een hete zondag stappen we Tulipan Etterem binnen. Deze keer staat er op de kaart iets in het Duits bij, zodat we onze order niet hoeven te vergezellen met: "Is dit: Knorr - knorr?...of uh...Tòk - tòk - tòk?..of uh.. Boe-hôe?"
Gelukkig maar, want de bronstkreet van een bloemkool is lastiger.
De goulash van Annelies komt in een schaal van het formaat soepterrine. Stokjesvlees en laurierblad tonen de herkomst: home made.
Horrengaas moet voorkomen dat vliegen binnenkomen, maar aangezien alle deuren open staan, sterft het er van de zwarte zoemers. Ze landen vrolijk, massaal op onze borden, maar we laten het zo. Het is te heet, we hebben honger, zijn te moe en er is genoeg voor mee-eters.
Fietsen in Hongarije is waarschijnlijk gevaarlijker dan dineren met vliegen, want je ziet hier toch meer boeren dan fietsers...

Loop naar de pomp

Een binnendoortje van 72 km is niet echt iets om ons druk over te maken, maar als een paar dagen de temperaturen in Hongarije daaglijks oplopen naar 33 - 34 graden, dan voelt het toch effe anders. Na wat rust op een luxe thermen-camping tekenen we voor een stadje met airco-studio.
De weg er heen, parallel aan spoorweg en riviertje, lijkt op de kaart redelijk vlak, maar daar kun je je op schaal 1 : 400.000 nog aardig in vergissen. Een simpel "hellinkje" wordt dan een "helletje".
Gelukkig liggen er iedere 10 km verpauperde dorpjes waar langs de kant nog pompen staan ten algemene nutte. De geest van Chroestjev waart hier nog rond.
De hedendaagse, felblauw geverfde spuitpalen hebben een klein handeltje, waarmee je de op het waterleidingnet aangesloten klep opent. Een armdikke straal water stort vervolgens in het gras en het is bijna publiekelijk baden wat we dan doen: kop er onder, flessen vullen, T-shirts nat maken, benen er onder. We kunnen dan weer even.

De PLUS

Net voordat we de Kroatisch-Hongaarse grens oversteken, zien we een levensmiddelenzaakje.

 PLUS heet het magazijntje.

Typisch een nerinkje op dorpsniveau: men verkoopt er van alles, maar met weinig keus. Buiten staan rollen zeil en/of behang en binnen kun je naast de conserven ook een rolletje plakband kopen. Brood, vlees, kaas en bananen liggen in een kleine koelvitrine waar de sortering worst opvallend is. De knoflookgeur trekt je er vanzelf naar toe.

Een half bruin vloerbrood lijkt ons wel wat en we vragen of het gesneden kan worden. Jazeker, men pakt een broodmes en snijdt, heel ouderwets, 2 cm dikke plakken. 

Het laatste stukje van de snee laat men zitten. Dan valt het brood niet uit elkaar en met hun manier van inpakken blijkt dat ook wel nodig.

Snijworst is daar nog niet voorverpakt. Na aanwijzen pakt men een van de vleesrollen en legt die op een ouderwetse snijmachine. Met de handslinger, net als een Singer naaimachine, wordt het ronde mes in beweging gebracht, de plakjes vangt men handig op en worden netjes op een vetvrij papiertje gelegd.

Je voelt je weer in De Spar van de jaren '50.

Betalen gaat echter weer ultra-modern: wireless met een pasje.

Hier staan we op een kruispunt: je haalt je spullen bij een na-oorlogs kruideniertje, maar je betaalt contactloos met plastic alsof het AH is.