Toeval.

Mr.Murphy is de bekende wet van "Als er een kans is dat iets fout kan gaan, dan zàl dat ooit fout gaan"
Oftewel:" Als er een kans is, dàt iets kàn gebeuren, dan zàl dat ook ooit gebeuren."
Die kans kan ver in de toekomst liggen, maar óók in het heden.
Onze Murphy-kans:
Wij stoppen in Obdach, een klein dorpje langs het riviertje Lavant, en bestellen twee koffie in de rookvrije ruimte. Niemand aanwezig.Voor de hoge ramen zien we buiten een man heen-en-weer lopen bij onze fietsen, kennelijk geïnteresseerd in onze opgetaste bicycletten. Annelies loopt naderbij en hoort door het raam dat hij Nederlands spreekt met zijn partner.
Door het glas heen wordt kort iets uitgewisseld waarop de partner bij ons binnenloopt voor een gesprekje.
Al gauw blijkt dat de man uit Nuenen komt. Hij zit in "Cultuur Overdag" en laat dáár nou toevallig ook Annette, de zus van Annelies in zitten...
Hoe groot is nou zo'n kans, dat je zo iemand treft in dàt café ver in het buitenland, op díe dag, precies op dát moment.
Mr. Murphy weet het: héél, héél klein.
Hij bestaat...Mr. Murphy.

Vertrouwen

Bij Knittelfeld, een dag voor de afdaling naar Slovenië, komen we op een camping met vijf (!) sterren.

Zelfs een generaal heeft nog niet zoveel sterren op zijn schouder, dus onze verwachtingen waren gespannen. Bij een stevig hekwerk dat een kapitale villa niet zou misstaan, moesten we ons via intercom en camera aankondigen. Je kwam duidelijk niet zomaar binnen. De receptioniste fietste ons voor om de riante kampeerplek te tonen. Op de uitgestrekte grastuin  met twee overdekte tafel/stoelcombinaties  konden we vrij kiezen en een luxueus woonkamer-, keuken-, sanitair-, en was/droogcomplex stond direct achter de goed onderhouden struiken.

Een 2 m² flatscreen, alsmede de bibliotheek voor de regendagen bleek inclusief, evenals een volle vrieskist ter grootte van een Fiat 500, met keurig op kleur en pitten gesorteerde Brödchen, terwijl je uit de koelkast daar achter ook melkprodukten kon nemen.

Betalen? Zeker wel, maar voor prijzen die nauwelijks het dubbele waren van een goedkope supermarkt.

Geplastificeerde prijslijsten, en....of je het geld van de meegenomen goederen maar in het mandje wilde deponeren. Een mandje dat inmiddels al centimeters vol lag met euro's.

Wat een vertrouwen!

Vijf sterren niet alleen voor de camping, maar ook voor de kampeerders.

Prijs per nacht? Niet veel meer dan wat we al gewend waren op onze reis.

Vertrouwen bestaat nog.

Movie Waterlife

Vrij kamperen

Vannacht slapen we buiten

Het kruipt of het vliegt.

Afhankelijk van de plek waar we met Calimero, bijnaam voor ons gele tentje, neerstrijken, krijgen we 's avonds altijd acht- of zespotige gasten.
De binnentent bestaat geheel uit fijn gaas, dus al liggend op de rug zie je een hemelgewelf vol kleine kruiperds die ook de regen ontvluchten en het gaas als ladder gebruiken. Bovenin verdringen ze zich om de hoogste plaatsen. Net mensen. Met enig gegons bepalen ze wie de sterkste is.
In de VS begeleiden ons vaak de muggen. Een cm afstand tot het gaas is dan geboden, want ze steken hun priemende zuigsnuit zelfs door het gaas heen.
Een andere locatie, wellicht met specifieke flora of bodemgesteldheid levert een horde hooiwagens op. Deze warrelpoten die heel onhandig het trapezewerk op de binnentent beklimmen, stuiven verschrikt uiteen, laten stukjes gebroken poot achter en vluchten struikelend over hun klunzige beenwerksels bij een tikje tegen het gaas.
Afgelopen nacht met veel regen gleden weer eens langzaam vingerdikke slijmerds tussen onze bagage naar boven. Iets minder gewenst, omdat ze altijd ergens een zwart sliertje poep achter laten en een slijmkorst produceren.

Kamperen in de natuur houdt leven in. Het leuke is dat je nu eindelijk gedurende uren al deze potelingen en glijders van onderen kunt bestuderen.
Als je deze kant van kamperen niet zo wilt ervaren, dan kun je toch beter booking.com raadplegen, zoekend naar vijf sterren voor reinheid, messcherp gestreken beddengoed en een klachtenboek voor het melden van "ongedierte"  

In en uit

Verdraaid lastig om onze verticaal aan het voorwiel opgehangen fietsen weer uit de de smalle ruimte te halen. Sturen en kabels haken vaak in elkaar en mensen met enorme koffers staan ongeduldig te dringen in het gangpad om bij hun gereserveerde zitplaatsen te komen.
We merkten onze vergissing toen na enige tijd in de wachtende trein München - Salzburg passagiers hun stoel- en fietsenreknummer begonnen op te eisen en de conductrice van de IC-Express via de intercom fietseigenaren verzocht zich te melden.
We sloften het vandaag niet. Er was nog tijd genoeg voor vertrek om ons er uit te gooien. Een schalkse overboeking, door ons veroorzaakt, zat er helaas niet in. "Wir haben es nicht gewußt" bleek dan ook onvoldoende...
Alhoewel we geldige tickets hadden om het traject Pfaffenhofen - Salzburg  mit Fahrrad te overbruggen, bleek deze verbinding uitsluitend besproken plaatsen te hebben.
Eruit dus.
Onze vele tassen kwamen weer overal vandaan en belandden met een plof op Gleis 11.
De conductrice, streng maar niet onvriendelijk, hield de ontruiming in de gaten en hielp ons met aanwijzingen naar een langzamere DB-boemel.
Die ging, zo bleek bij navraag, zo'n 45 minuten later. Met een paar snel gekochte broodjes Noorse vis in ons boodschappen net togen we naar de andere Zug.
Aangezien het station de afmetingen van een kleine stad heeft, stapten we op en reden gemoedelijk slalommend tussen de lopende passagiers door naar Gleis 7.
Eén Duitser bevolkte de treinfietscoupé met klapstoeltjes. Bezweet zakten we in het pluche.

De little Lidl

"Sechszehn Euro", deelt de dame achter de kassa vriendelijk mee.
Nettomarkt, Edeka, Aldi en Lidl liggen allemaal uitnodigend aan de rand van ieder stadje.
Zestien euro lijkt veel voor boodschappen van personen, maar het is toch een gemiddelde prijs voor wat we aan het eind van de dag inkopen voor een 2-pans avondmaal, havermoutontbijt met melk en vooral "gezonde fruitsoorten" als tussendoortjes.
Onze  "little Lidl" van een kilootje of zeven proppen we aansluitend verspreid in onze tassen en slalommen vervolgens naar de nabijgelegen camping.
Gelijk bij het kwartier maken het bier in koud water.
Dat moet altijd.
We passen ons graag aan bij de Deutsche Gemütlichkeit en drinkgewoonten.
"Ga jij eerst douchen, of ik?"
Afhankelijk van wie dat vraagt en de zwaarte van  het gefietste traject, is het antwoord: "Néé, straks. Eerst m'n biertje, maar nú effe  niks..!"
Neerzijgend op onze stoeltjes zakt dan de vermoeidheid in onze kont en benen.