Ra ra?

Het is oranje en het fietst en het eet........

Campinglife

Wildlife op de camping

Mieren en dansmuggen zijn standaard aanwezig op iedere camping. Die zespotige wriemelaars en zoemers houden ons dicht bij de natuur als we overnachten. Soms worden we verblijd met een vriendelijke kniptor in de tent, verbaasde lieveheersbeestjes op het binnengaas, of een dorstige, verdronken vlieg in de sojamelk.
Langs de Main werden we tijdens de maaltijd, die we altijd nuttigen op de lage zitstoeltjes, plotseling omsingeld door een zwerm eendjes. Ze wisten, kennelijk getraind door voerende gasten, precies waar ze wezen moesten. Schnabbelend en sabbelend aan ieder vreemd dingetje in het gras, kontwiegelden de snuitertjes langs onze benen op zoek naar van het bord gevallen restjes.
Moeder eend, ook wel wat gewend, volgde haar kroost echter met de nodige zorg. De pubertjes hadden geen idee van een broodje Pekingeend...
Gisteren ontdekten we een konijn dat zijn hol precies tegen een elektriciteitshuisje had gegraven. Het bleken herstelwerkzaamheden, want het beest kwam steeds bergen zand achteruit werpend naar boven. Het zanderige koppie met strak-verticale oortjes draaide vervolgens als een vuurtoren in het rond om te kijken of de kust wel veilig bleef tijdens de ondergrondse restauratie.
Wat bezielt zo'n beest? Héle bossen om in alle rust de grond om te ploegen, maar tòch  gladgeschoren campinggras en druk verkeer van kampeerders prefererend.
Onze Lieve Heer lijkt toch een beetje de controle over Zijn eigen schepselen is verloren te hebben.

AnnePies en PedalPoep

“Eine Ausnahme”, antwoordde de tuinman die ik in de buurt van een portable toilethokje aansprak voor eenmalig gebruik van zijn blauw-witte schijtcabine.

Ik bedankte de man sehr höflich, verzekerde hem dat deze gastvrijheid hem in het hiernamaals vorstelijk vergoed zou worden en trok de deur achter me dicht.

Alhoewel we bij iedere gelegenheid met sanitair daarvan gebruik maken, is het onvermijdelijk dat we tijdens het fietsen weleens eens uit de broek moeten. In iedere vorm uiteraard.

Annelies heeft voor code geel een begrip: Bloemetjes plukken.

Die uitdrukking is gerelateerd aan de houding die vrouwen aannemen als ze even uit hun gleufje moeten gutsen.

Zij verstaat de kunst om op brutale wijze in lang gras al “bloemetjes plukkend” haar blaas te ledigen. Geen passant die ook maar zou denken  dat een fietsster met helm iets anders doet dan zeldzame flora te verzamelen.

Een maïsveld is voor ons ideaal als eindpunt van  onze stofwisseling. Binnen twee meter ben je in je feloranje shirt snel onzichtbaar en kun je je aan de stevige stengels als op een seniorentoilet-met-handvatten vasthouden voor de balans. Soms tref je het echter minder.

In het muggenseizoen is de comforttijd binnen een maïsveld of bos beperkt en wordt de drang je te ontlasten sterk bepaald door het aantal stekende muggenvrouwtjes dat, behoudens wat anders, rond de anale zone heerlijk bloed ruikt.

Ik verdenk muggen er van met opzet daar te wachten voor dit doel.

Het zij zo.

De natuur is wreed en daarom bouwen wij thuis toiletten.

Piep en Knor

Annelies heeft een gevleugelde uitdrukking: "Piepen van geluk".Die geestesgesteldheid heeft ongeveer de lading van een orgasme, dan wel het exploderen van gelukzaligheid.

Wij bereiken al fietsend deze hemelse status regelmatig. Piepen van geluk is, net als tegenwind of een 10% helling, heel vermoeiend en moet je af en toe afwisselen met een stukje chagrijn.
Welnu, daar zorg ik vandaag voor...
Afgelopen donderdag zou ik telefonische uitslag krijgen van de afdeling neurologie over mijn nieuwe MRI-scans.
Echter, géén telefoon die dag.
Vrijdag belde ik naar de afdeling waarom dat niet gebeurd is.
Reactie: Nee, wij bellen u niet. Dat doet de chirurg.
Ik: Mij is verteld dat de afdeling dat zou doen.
Afdeling: O,...dan vragen wij a.s. maandag de dokter of hij u belt.
Maandag géén telefoon.
Dinsdag bel ik de afdeling waarom dat niet gebeurd is.
Antwoordapparaat: Dinsdag is de afdeling  niet bereikbaar.
Woensdag bel ik de afdeling opnieuw en men antwoordt: O,...we zullen de dokter nogmaals vragen u te bellen.

Rond 10 uur belt de chirurg inderdaad en vertelt mij dat wij tijdens een afspraak de MRI moeten doornemen. Overigens geen ernstige complicaties.
Ik bel aansluitend de afdeling om een afspraak te maken.
Niemand neemt op.
Even later de telefonist van het Franciscus: Nee, ze zijn er niet, maar ik kan u met het Erasmus verbinden, want daar werken we mee samen....
Erasmus, afdeling neurologie, antwoordt: Uh...dat is nieuw voor ons...nou nee,...wij werken wel samen, maar maken geen afspraken.
Kijk, dáár word ik al fietsend langs de romantisch mooie Rijn weleens een chagrijnige oude knorrepot van.
Piep en knor liggen dicht bij elkaar.

Paniek

Met een fors geknars van grind en een stofwolk producerend wierp een kleine auto zich op een ruig inhammetje naast de weg. De chauffeursdeur werd opengegooid en de bestuurder rende met grote spoed over het fietspad ´n brug op! Wij hadden net zijn pad gekruist en volgden zijn opmerkelijke haast om het midden van de brug te bereiken. Dit was geen jogger, er leek wat aan de hand en we stopten om zijn bewegingen te volgen. Fluks klauterde de man over de leuningen tussen fietspad en rijbanen naar de andere kant. We hoorden onverstaanbaar geroep, terwijl de man op de brug voorover leunend naar beneden terug gilde. We besloten terug te gaan om te kijken of we konden helpen bij deze calamiteit. Lag er er iemand in het water, was er een boot aangevaren?... We keerden om en hielden de man op de brug in het oog.

Die pakte zijn mobieltje, maakte een paar foto's en wandelde relaxed terug naar zijn auto...

Een km verderop zagen we het: kanovaarders die door een kennis op de foto werd gezet..

Moderne technieken en ouderwetse ergernissen.

Via een stoffig landweggetje in voormalig Duits grensgebied bereikten we zaterdag rond 17.00 u. een camping aan een meer. De twee baliedames, de een Nederlands en de ander Diuits sprekend, wezen ons door naar de tentzone, maar konden verder niets: computerstoring. Zelfs gepast geld kon men niet aannemen, want het diende geadministreerd te worden. Hoe behulpzaam zou een simpel potloodje in deze tijd zijn…

Wel konden we voor de tent op snel 5G internet het journaal kijken.

Het tentenveld toonde bewoners van heel verschillende pluimage waaronder een aantal kinderen.

Ik dook al tussen de vette lappen rond 21.00 u. en Annelies volgde een uur later. Het onvermoeibare Duitse grut schopte intussen, voorzien van bijna professionele kreten, een bal heen en weer. Steeds dichter bij kwam het spektakel en het kon niet uitblljven: bal tegen onze tent. Annelies slaakte een kreet, waarop een bescheiden “Entschuldigung” klonk. Het dilemma van “kinderen moeten toch ook kunnen spelen” samen met het feit dat de duisternis zijn intrede zou doen,  won het van onze drang om de koters vermanend toe te spreken. Gelukkig verzwikte rond 22.30 u. er eentje zijn enkel. Einde voetbal. Begin nachtrust.

Gelukkig werkte de magneetkaart van de poort de volgende morgen wel. Een nieuwe fietsdag kon beginnen.