In en uit

Verdraaid lastig om onze verticaal aan het voorwiel opgehangen fietsen weer uit de de smalle ruimte te halen. Sturen en kabels haken vaak in elkaar en mensen met enorme koffers staan ongeduldig te dringen in het gangpad om bij hun gereserveerde zitplaatsen te komen.
We merkten onze vergissing toen na enige tijd in de wachtende trein München - Salzburg passagiers hun stoel- en fietsenreknummer begonnen op te eisen en de conductrice van de IC-Express via de intercom fietseigenaren verzocht zich te melden.
We sloften het vandaag niet. Er was nog tijd genoeg voor vertrek om ons er uit te gooien. Een schalkse overboeking, door ons veroorzaakt, zat er helaas niet in. "Wir haben es nicht gewußt" bleek dan ook onvoldoende...
Alhoewel we geldige tickets hadden om het traject Pfaffenhofen - Salzburg  mit Fahrrad te overbruggen, bleek deze verbinding uitsluitend besproken plaatsen te hebben.
Eruit dus.
Onze vele tassen kwamen weer overal vandaan en belandden met een plof op Gleis 11.
De conductrice, streng maar niet onvriendelijk, hield de ontruiming in de gaten en hielp ons met aanwijzingen naar een langzamere DB-boemel.
Die ging, zo bleek bij navraag, zo'n 45 minuten later. Met een paar snel gekochte broodjes Noorse vis in ons boodschappen net togen we naar de andere Zug.
Aangezien het station de afmetingen van een kleine stad heeft, stapten we op en reden gemoedelijk slalommend tussen de lopende passagiers door naar Gleis 7.
Eén Duitser bevolkte de treinfietscoupé met klapstoeltjes. Bezweet zakten we in het pluche.

De little Lidl

"Sechszehn Euro", deelt de dame achter de kassa vriendelijk mee.
Nettomarkt, Edeka, Aldi en Lidl liggen allemaal uitnodigend aan de rand van ieder stadje.
Zestien euro lijkt veel voor boodschappen van personen, maar het is toch een gemiddelde prijs voor wat we aan het eind van de dag inkopen voor een 2-pans avondmaal, havermoutontbijt met melk en vooral "gezonde fruitsoorten" als tussendoortjes.
Onze  "little Lidl" van een kilootje of zeven proppen we aansluitend verspreid in onze tassen en slalommen vervolgens naar de nabijgelegen camping.
Gelijk bij het kwartier maken het bier in koud water.
Dat moet altijd.
We passen ons graag aan bij de Deutsche Gemütlichkeit en drinkgewoonten.
"Ga jij eerst douchen, of ik?"
Afhankelijk van wie dat vraagt en de zwaarte van  het gefietste traject, is het antwoord: "Néé, straks. Eerst m'n biertje, maar nú effe  niks..!"
Neerzijgend op onze stoeltjes zakt dan de vermoeidheid in onze kont en benen.

Douches

Hoe zeep je je goed in, terwijl je in je douchecel de straal niet kunt afzetten? Dat is een oefening die we thuis nooit doen, maar deze uitdaging hoort bij onze reis.
Simpel: strak tegen de muur aan staan en soppen maar.
Bij sommige campings werkt dat zo: Je werpt buiten de douchecel een gekocht muntje in de gleuf van een automaat en vanaf dat moment werkt de sproeikop voor 4 of 6 minuten. Gevoel voor tijd is dan cruciaal.Wanneer je tijd verbruikt is en je staat nog in het sop, dan stopt de kraan ergens... Heb je een reservemuntje, dan loop je naakt ingezeept door de gemeenschappelijke ruimte naar de gleuf om de kraan andermaal te activeren. Dat is heel grappig als achter de wasbakken andere mannen zich b.v. staan te scheren en jou als een met zeepbellen omhulde glibberjanus in de spiegel zien langssnellen...

Een ander vernuftig systeem is de doucheautomaat die wèl te onderbreken valt.
Je let eerst op of er een rood lampje brandt. Als dat brandt, dan heb je nog water van de vorige douchegebruiker en moet je eerst die resterende tijd opgebruiken. Dat kan 20 seconden zijn, maar ook 3 minuten. Je hebt géén idee. Het douchen wordt dan een soort casino met kansberekeningen. Brandt het lampje, dan druk je in de douchecel eerst op de start/stopknop om de restminuten  op te maken. Dàn pas mag je, ook weer buiten je cel, al dan niet ingezeept, je eigen munt inwerpen.
Een derde campingsysteem geeft altijd alleen koud water, maar het wàrme moet je dan weer met een muntje bij kopen.
Voor ons is dat kaassie, want koud water is iets waarin wij ons hélemaal thuis voelen. Geen muntjes nodig, de straal stoppen wanneer je dat wenst, zo lang als je wil, nooit ingezeept de cel uitrennen.
Over een weekje of zo klimmen we door de Alpen.
Heerlijk! Nooit muntjes nodig voor het smeltwater van een bergbeek.

Ra ra?

Het is oranje en het fietst en het eet........

Campinglife

Wildlife op de camping

Mieren en dansmuggen zijn standaard aanwezig op iedere camping. Die zespotige wriemelaars en zoemers houden ons dicht bij de natuur als we overnachten. Soms worden we verblijd met een vriendelijke kniptor in de tent, verbaasde lieveheersbeestjes op het binnengaas, of een dorstige, verdronken vlieg in de sojamelk.
Langs de Main werden we tijdens de maaltijd, die we altijd nuttigen op de lage zitstoeltjes, plotseling omsingeld door een zwerm eendjes. Ze wisten, kennelijk getraind door voerende gasten, precies waar ze wezen moesten. Schnabbelend en sabbelend aan ieder vreemd dingetje in het gras, kontwiegelden de snuitertjes langs onze benen op zoek naar van het bord gevallen restjes.
Moeder eend, ook wel wat gewend, volgde haar kroost echter met de nodige zorg. De pubertjes hadden geen idee van een broodje Pekingeend...
Gisteren ontdekten we een konijn dat zijn hol precies tegen een elektriciteitshuisje had gegraven. Het bleken herstelwerkzaamheden, want het beest kwam steeds bergen zand achteruit werpend naar boven. Het zanderige koppie met strak-verticale oortjes draaide vervolgens als een vuurtoren in het rond om te kijken of de kust wel veilig bleef tijdens de ondergrondse restauratie.
Wat bezielt zo'n beest? Héle bossen om in alle rust de grond om te ploegen, maar tòch  gladgeschoren campinggras en druk verkeer van kampeerders prefererend.
Onze Lieve Heer lijkt toch een beetje de controle over Zijn eigen schepselen is verloren te hebben.

AnnePies en PedalPoep

“Eine Ausnahme”, antwoordde de tuinman die ik in de buurt van een portable toilethokje aansprak voor eenmalig gebruik van zijn blauw-witte schijtcabine.

Ik bedankte de man sehr höflich, verzekerde hem dat deze gastvrijheid hem in het hiernamaals vorstelijk vergoed zou worden en trok de deur achter me dicht.

Alhoewel we bij iedere gelegenheid met sanitair daarvan gebruik maken, is het onvermijdelijk dat we tijdens het fietsen weleens eens uit de broek moeten. In iedere vorm uiteraard.

Annelies heeft voor code geel een begrip: Bloemetjes plukken.

Die uitdrukking is gerelateerd aan de houding die vrouwen aannemen als ze even uit hun gleufje moeten gutsen.

Zij verstaat de kunst om op brutale wijze in lang gras al “bloemetjes plukkend” haar blaas te ledigen. Geen passant die ook maar zou denken  dat een fietsster met helm iets anders doet dan zeldzame flora te verzamelen.

Een maïsveld is voor ons ideaal als eindpunt van  onze stofwisseling. Binnen twee meter ben je in je feloranje shirt snel onzichtbaar en kun je je aan de stevige stengels als op een seniorentoilet-met-handvatten vasthouden voor de balans. Soms tref je het echter minder.

In het muggenseizoen is de comforttijd binnen een maïsveld of bos beperkt en wordt de drang je te ontlasten sterk bepaald door het aantal stekende muggenvrouwtjes dat, behoudens wat anders, rond de anale zone heerlijk bloed ruikt.

Ik verdenk muggen er van met opzet daar te wachten voor dit doel.

Het zij zo.

De natuur is wreed en daarom bouwen wij thuis toiletten.